Het weer is nog
steeds hetzelfde, iets dat ons goed bevalt: koud in de ochtend, droog en
zonnig. De middagtemperaturen, die
redelijk snel stijgen, zijn rondom de 20 graden. We denken weer aan korte broeken! We vertrekken om kwart voor negen en rijden
door tot Cloncurry. Daar stoppen we om
half 10 voor koffie in het Mary Kathleen Park, vlak bij een museum over de oude
Mary Kathleen mijn. Als ik het me goed herinner was dit een uranium mijn die in
1982 gesloten werd, maar ik ga dat nog eens googelen als ik weer thuis ben. Nadat
de mijn werd gesloten is alles opgeruimd en in oude staat teruggebracht. Enkele gebouwen zijn verhuisd naar Cloncurry
en zijn nu deel van een museum.
Dat is het mooie
van zo’n tocht, je leert erg veel over de geschiedenis van alle plaatsen waar
je komt en daarbij geniet je van het landschap en de dieren die je ziet in het
wild. Zo zien we bijv. ook hele grote
roofvogels, die als ‘aasgieren’ af komen op al het doodgereden wild dat aan de
kant van de weg ligt. Op elke levende
kangoeroe die we zien, zien we n.l. wel 10 dode. Ze worden meestal aangereden door de grote
road trains en trucks die rijden rond zonsondergang en zonsopkomst. Het is de tijd van de dag dat de beestjes
zich verplaatsen en verward worden door de koplampen en dus aangereden
worden. Overdag zie je ze rustig zitten
te kijken langs de snelweg en ze steken niet over, of wachten rustig tot je
voorbij bent. Overigens maken de
kangoeroes alsook de struisvogels grote snelheden. Ik denk de kangoeroe al gauw zo’n 60 km/uur
en de struisvogels niet veel minder.
Inmiddels rijden
we om half elf dus weer door in noordelijke richting (Normanton) en komen om
half 1 aan bij het Burke & Wills Roadhouse.
Hier lunchen we en gooien de tank weer vol. Ook nemen we extra water, omdat het plan is
door te gaan naar Lawn Hill National Park.
Dit ligt erg achteraf aan een onverharde weg, dus willen we goed
voorbereid zijn. Maar ja, aangezien niet
altijd alles gaat zoals gepland......
Voor we vertrekken
bel ik n.l. Nat. Parks op om 2 nachten te boeken op de campground. Helaas, geen vrije plaatsen in Lawn Hill
Gorge, maar wel evt. 50 km verderop bij Riversleigh. We zullen daar vlakbij even de mogelijkheid
hebben om van het G3 net gebruik te maken, dus spreken we af dat we eerst even
kijken hoe de conditie is van de onverharde wegen en dan evt. nog zullen boeken
voor Riversleigh.
Om 2 uur rijden
we aan en slaan de weg in richting Burketown, maar nog voor we goed en wel 2 km
hebben gereden ontdekken we dat we een lekke voorband hebben!
Geen man
overboord, we hebben een krik en reserve band, dus gaan we even een band
verwisselen.... Tja, sneller gezegd dan gedaan.
Frans kan met geen mogelijkheid de bouten loskrijgen, dus besluiten we
terug te lopen naar het Roadhouse en de wegenwacht te bellen. Wat een sof dat je hier geen gebruik kunt
maken van je mobieltje! Gelukkig zijn er
twee openbare telefoons, dus maken we daar gebruik van. Bijna twee uur later
zijn we heel wat wijzer en weten dat we ook heel wat armer zullen zijn tegen de
tijd dat we een nieuwe band erop hebben zitten!!! Omdat we hier heel erg
achteraf zitten en we niet langs de weg staan met een normale personenwagen
moet er het e.e.a. geregeld worden. Er
moet een mechanic komen uit Normanton
en dat ligt hier 200km vandaan. De
wegenwacht betaalt de eerste 120km, maar wij moeten de overige 80km zelf
betalen. De man rekent alleen de
heenweg, maar wel $10 per km, dus tel uit je winst! Dat is de duurste bandenverwisseling die we
ooit gehad hebben! Frans neemt het
zichzelf kwalijk dat hij de kracht niet heeft om die bouten los te krijgen,
maar ja, zoals die tegenwoordig vastgezet worden bij de garage is het niet gek
dat je die niet zomaar los krijgt.
Enfin, we lopen terug naar de camper en wachten op hulp. Die zal naar alle berekening om een uur of 6
te verwachten zijn.
Gelukkig
arriveert hij om kwart voor 6, samen met zijn vrouw/partner (?) en kan de band
nog bij het laatste daglicht dat ons rest verwisseld worden. Ook hij heeft er moeite mee en heeft gelukkig
een tweede krik bij zich, die nodig schijnt te zijn, en binnen een ommezien
ligt de reserveband erop. We spreken af
dat we morgen naar Normanton zullen rijden en de kapotte band laten repareren.
Het idee om door te rijden naar Lawn Hill trekt ons niet meer, temeer daar we
die rit niet willen maken zonder reserveband, want het is toch weer een paar
honderd km heen en terug.
Dus, we rijden
terug naar het Roadhouse alwaar we blijven voor overnachting. Morgen gaat dus de rit naar Normanton.
No comments:
Post a Comment