Vrijdag 20 en zaterdag 21 juli 2012

Vandaag zijn we precies een maand op stap geweest en is het zo'n beetje onze laatste dag.  We zijn vanochtend om 9 uur vertrokken en hebben gereden tot Goomeri, alwaar we onze morning tea genomen hebben. Via Nanango zijn we verder gereden en aangezien we hier in peanut country zitten hebben we bij de peanut wagon lekker wat verse ouderwetse gekookte pinda's gekocht.

Om 12 uur zijn we in Blackbutt en stoppen bij een parkje aan de Douglas Street voor lunch, waarna we verder rijden via de d'Aguilar Highway door de prachtige Blackbutt Range.  Een stuk weg dat zich als een lint door de heuvels wendt en draait.  Deze weg namen we ook aan het begin van onze reis en we moesten toen zo'n 20 minuten wachten voor we door mochten rijden.  Zoals ik toen al vertelde, schijnen er hier veel problemen geweest te zijn in de tijd van de overstromingen en alles wijst er op dat ze last hebben gehad van landverschuivingen.  Er is een enorm werk aan de gang om de weg te beschermen tegen toekomstige problemen zoals de volgende foto's laten zien.  Jammer eigenlijk, want het laat wel een heel lidteken achter in de anders zo prachtige en bosrijke omgeving.

Na de Blackbutt Range gaat de weg verder via Esk alwaar we nog even de laatste boodschappen doen (een mens moet toch eten, nietwaar?) en dan is het door naar Regency Downs waar we om ong. half 4 aankomen.  Gerben is natuurlijk nog niet thuis zo vroeg, dus we parkeren de camper en maken het ons gemakkelijk met een bakkie tot hij thuis komt van zijn werk.  Daarna is het eten zo klaar, want er staan, lekker makkelijk, pannekoeken op het menu. De avond besteden we om bij te praten.


Zaterdag 21 juli 2012

Och, over deze dag valt eigenlijk niet veel meer te vertellen.  Het vakantiegevoel heeft ons inmiddels verlaten........ :-)  Ik maak nog wat foto's bij Gerben, want het water heeft ook daar weer flink huisgehouden en na de lunch vertrekken we naar Capalaba om mijn fiets op te gaan halen.  We zijn er in record tijd, want de nieuwe Ipswich Motorway is nu klaar (na 4 jaar werk!) en je mag er nu 100km/uur rijden.  Dat schiet lekker op.

Met de fiets in de camper rijden we naar Stephan en Tori.  De kleinkinderen staan ons buiten al op te wachten.  Het is altijd weer een heerlijk weerzien natuurlijk.  We nemen de post in ontvangst, drinken een kopje koffie mee en gaan dan op huis aan, want we willen toch wel graag voor donker thuis zijn en het is nog een dik uur rijden.

Helaas is de rit naar huis niet zo gemakkelijk als gepland.  Ik heb bij Gerben last van mijn rug gekregen en voel elke hobbel in de weg en kan me niet goed bewegen.  Daarbij komt nog dat er een ongeluk is gebeurd op de snelweg naar huis, dus i.p.v. in een file te moeten wachten, wat uren kan duren, maken we een omweg en komen toch noch nog redelijk op tijd aan, alhoewel het natuurlijk allang donker is (het is winter hier, dus de zon gaat al onder om kwart over 5).  Snel even onder de douche en dan voor ons inmiddels gebruikelijke 'afscheidsetentje' in het restaurant tegenover ons huis.  Einde vakantie!  Voor nu. :-)

donderdag 19 juli 2012

Vandaag zagen we ineens de zon weer opkomen, die vreselijk de moeite deed om door de dikke mist te priemen die zich in de nacht over ons wereldje had genesteld.  We vertrokken weer op de normale tijd, zo ong. half negen en tankten in Rockhampton.  Het was nog steeds droog en tegen die tijd was de mist ook aardig opgetrokken.  Tijdens een vorige trip zijn we bij Rockhampton richting zee gereden.  Dat is een mooie rit, een loop eigenlijk, dus je keert niet via dezelfde weg weer terug.  We hebben toen op een camping gestaan in of nabij Yeppoon.  Deze keer zijn we echter doorgereden naar het zuiden.  Normaal gesproken rijden we hier het binnenland in (of komen daar vanaf), want de rit naar Mt. Morgan is prachtig.  Vanaf de heuvels die je ziet als je langs Frans heen kijkt, kun je de hele kust en een stuk van Rockhampton overzien.

Koffie hebben we ergens onderweg gedronken, want Frans had de rit gepland en blijkbaar niet veel tijd overgelaten voor de nodige versnaperingen. ;-)  Lunch aten we bij een picnicplaats in Gin Gin nadat we even van te voren een dumpplaats hadden gevonden voor de cassette.  Daarna was het nog een hele rit naar de volgende stop: Ban Ban Springs (#463 – S25 40 57, E15149 00).

Gelukkig betekende dat dat we vanaf Gin Gin weer de hoofdweg konden verlaten.  We dachten ook van de grote oversize vrachtwagens af te zijn, maar nee hoor, die konden niet door het plaatsje Tiaro en werden dus omgeleid.  Soms met rampzalige gevolgen.  Hadden we vanochtend al een grote vrachtwagen met aanhanger in de berm gekanteld zien liggen langs de hoofdweg, deze keer zat er eentje vast in de modderige berm op de binnenweg.  Zo te zien vast uit de weg gemoeten voor een brede oversize op een ongelukkige plek.  Gelukkig hebben wij steeds de zachte berm kunnen vermijden.

De binnenweg was weer heerlijk rijden en niet half zo druk als de doorgaande weg van Brisbane naar Cairns.  De zon heeft vandaag heel de dag heerlijk geschenen en liet zich niet verjagen door wat wolken hier en daar.  Dan kijk je toch met meer plezier naar je mooie omgeving al moet ik zeggen, dat we merken dat we dichter bij huis zijn en ook weer het binnenland in.  Het scheelt hier weer een jas en behalve dat de korte broeken alweer de kast in zijn komen ook de jeans en warmere t-shirts/truien weer voor de dag!

We gaan nu definitief op huis aan, maar wel met een omweggetje.  Ik kreeg afgelopen week een telefoontje dat mijn nieuwe fiets er was en die moeten we met de camper op gaan halen, want ik heb nog geen fietsenrek op mijn auto.  We gaan dan via Regency Downs even bij Gerben langs, daarna in Capalaba de fiets ophalen en hopelijk bij Stephan en Tori langs voor de post en ook de kleinkinderen even knuffelen en dan op huis aan.  Dan hopen we zaterdagavond weer terug te zijn op Bribie Island.

Dinsdag 17 en woensdag 18 juli 2012

Dinsdag moet wel de meest saaie dag van onze trip zijn geweest.  We hebben onze neuzen niet eens buiten de deur gestoken!  We stonden aan de snelweg waar we om 5 uur in de ochtend al gewekt werden door een vrachtwagen waarvan de chauffeur iets moest repareren in het donker.  Ook stonden we vlak langs de spoorlijn waar de hele dag en nacht treinen langs denderden en dan..... alsmaar regen!  Dus de dag doorgebracht met spelletjes en lezen en wat scrabble.  Toen kreeg ik tot overmaat van ramp laat in de middag ook nog een migraine aanval, maar gelukkig met medicijnen en een goede nachtrust weer te boven gekomen.

De volgende ochtend zijn we maar vroeg opgestaan, zodat we meteen door konden naar de garage om de nieuwe band op te laten leggen.  Wat gaat dat toch snel als je alles bij de hand hebt.  In een vloeiende handbeweging staat de krik eronder en is de bus opgelicht.  Dan met een speciaal stuk gereedschap snel alle bouten los, wiel erop, alle handelingen in omgekeerde volgorde en na 5 minuten sta je weer buiten.  Doe dat maar eens langs de weg in een modderige berm....... LOL

Enfin, band ligt erop, boodschappen doen en nog wat kilometers maken.  Het blijft regenen, het is gewoon onbegrijpelijk.  Koffie en lunch gebruiken we maar snel even langs de weg (lunch bij Koumala) en om een uur of drie zijn we bij onze geplande stopplaats, maar...... we moeten daar op het grasveld staan en als je de modder ziet.....  We hebben geen zin om de camper morgen uit te moeten graven dus besluiten we maar door te rijden naar de volgende, die is ong. 65km verder.  Daar komen we bijna een uur later aan en alles is dus al aardig vol, maar we vinden nog net een plekje en...... het is waarachtig droog!  We houden gezellig een praatje bij een glaasje wijn met wat andere kampeerders, die ofwel op weg naar het noorden zijn, ofwel, net als wij weer op huis aan gaan.  Niemand heeft haast, want iederen hoopt dat de zon weer eens door zal komen, doch als je de weerberichten ziet.......

Veel foto’s hebben we deze dagen natuurlijk niet gemaakt, maar op deze rest area (#94 – Yaamba – S23 80 06, E150 22 07) waren veel lorikeets en die kwamen zomaar uit mijn hand eten, dus dat moest op de foto:

Ik heb ook een filmpje, maar dat moet ik nog even via YouTube zien te doen en dat moet tot thuis wachten.

En nog wat plaatjes vanuit de camper geschoten.  Dan zie je waarom we niet zoveel plezier hadden en liever maar naar huis reden:

Die oversize vrachtwagens komen we op de highway konstant tegen.  Degene die lang zijn vallen nogal mee, maar er zijn er ook die breed zijn en dan moet je zowat van de weg af.  De grootste die we tegenkwamen reed op dat moment door een stadje en had de bak van een enorme dumptruck voor de mijnen bij zich.  Die moest echt met veel pijn en moeite heel langzaam laveren om de huizen en lantaarns en andere eventuele obstakels te vermijden.  Helaas was ik op dat moment mijn batterij aan het opladen en kon ik niet snel een foto maken.

Intussen hebben we vele van deze enorme ladingen moeten ontwijken.  De mijnindustrie is wel degelijk in opkomst in dit land. 

maandag 16 juli 2012

Nou, dit was weer een dag met verrassingen!  Eerst vergaten we de geocache te zoeken en waren al op weg, dus terugkeren daar hadden we geen zin in.

Daarna de lange rit naar Mackay.  Althans, dat was het plan.  Het is een beetje saai stuk weg, want er zijn hoofdzakelijk suikerriet plantages aan beide zijden van de weg voor kilometers lang en die benemen je het uitzicht op de heuvels, die zich inmiddels ook langzamerhand terugtrekken naar het binnenland, weg van de kustlijn.

Het is erg bewolkt en er zijn niet veel rustplaatsen langs de weg, dus stoppen we zomaar op een plekje aan de snelweg voor koffie (S19 23.473, E146 57.831).  Hetzelfde geldt voor de lunch (S20 2.761, E148 13.77), alhoewel dit een picnicplaats is, maar die staat niet in ons boek.

Omdat we nog een heel eind moeten rijden maken we kort na de lunch weer aanstalten en dan........ op ongeveer 25km van Proserpine hebben we opnieuw een lekke band!

Het is dezelfde band die we hebben laten repareren in Normanton.  We waren er toen al niet happy mee dat de man zei dat de band niet vernieuwd hoefde te worden en nu zitten we met de gebakken peren!  We staan ook nog eens op een vreselijk ongelukkige plaats, aan de drukke snelweg op een heel schuin naar beneden aflopende berm.

Ik zet de gevarendriehoek uit en Frans start met het werk, maar heeft alweer niet veel succes.  Deze keer echter stopt er vrijwel meteen een aardige kerel en die komt een handje helpen.  Frans rijdt de wagen verder de berm in op zijn advies en ze gaan samen aan de slag, maar het is geen akkefietje, want na alle regen is de grond zacht en modderig en ze krijgen de krik er bijna niet onder.  Gelukkig heeft hij zelf ook een krik en zetten ze er beiden onder met een paar blokken hout als basis op de grond.  Bijna gaat het nog mis, als er een grote vrachtwagen voorbij komt als net de camper op twee krikken staat en de man de wielbouten aan het losdraaien is.  Door de rukwind van de vrachtwagen kantelt de camper en schiet van de krikken af.  Gelukkig zat het wiel nog vast met 1 bout, anders had het slechter af kunnen lopen.  Enfin, de krikken er opnieuw onder en ja hoor, eindelijk lukt het om de band te wisselen.  We zijn de man ontzettend dankbaar voor zijn hulp.  Hij wil van geen betaling weten en gaat weer op weg als hij er zeker van is dat we zonder problemen de berm uit kunnen komen.

Wat later zijn we in Proserpine waar we horen dat de band niet gerepareerd kan worden.  We hebben dus een nieuwe nodig en die moet opgezonden worden, dus daar moeten we tot woensdag op wachten.  Die man in Normanton heeft hier dus nog niet het laatste over gehoord.  Levensgevaarlijk eigenlijk, om ons met een kapotte buitenband zulke afstanden te laten rijden.  En zo jammer was, dat we al een nieuwe band hadden en die weer hebben teruggebracht.........  Nou ja, Murphy’s Law!

Uiteindelijk zijn we naar Cannonvale gereden (Gerben’s old stomping ground) in de hoop een plaatsje te kunnen boeken bij de camping waar wij wel vaker kwamen toen Gerben er nog woonde.  Nu, die was er wel, maar ontzettend gemoderniseerd en de prijs was er naar.  Niet dus!  We hebben een plekje gevonden langs de snelweg, niet al te ver van Proserpine (S20 22.197, E148 33.812) en morgen zien we wel weer verder.

Zaterdag 14 en zondag 15 juli 2012

We zijn niet zo heel er vroeg opgestaan en hebben rustig aan ontbeten en ons boeltje weer reisvaardig gemaakt.  Terwijl Frans water opvulde sprak ik met een Nederlands meisje dat met drie Duitse jongens aan het rondtrekken is.  Daarna zijn we doorgereden naar Cardwell waar we wilden stoppen om wat rond te kijken.  Het ligt aan de oceaan, bij Hinchinbrook Island en heeft veel te lijden gehad van cycloon Yasi vorig jaar. Je zag nu niet veel van het eiland, want het is nog steeds bewolkt en erg heiig.

Er stond een prachtig metalen sculpture van een boom, maar die was blijkbaar door de storm doormidden geknakt. Meteen ook nog maar even een mooi vogeltje gekiekt.

We zijn even de pier op gelopen en daarna even binnengewipt bij het informatiecentrum.  Die hadden een heel mooie display en uitleg over de regenwouden en de direkte omgeving van Cardwell.

Na de lunch en een rustig uurtje trokken we weer verder. Dit stuk van de Bruce Highway was weer erg mooi, maar doordat het door de heuvels gaat is het een moeilijk stuk voor de trucks. We zagen dan ook behoorlijk wat werk aan de weg om dit (helaas voor de toerist) beter begaanbaar te maken door de weg af te vlakken. We hebben dit de laatste jaren al op veel plaatsen zien gebeuren en het neemt helaas het mooie weg van de zo pittoreske omgeving. Maar ja, snelweg is snelweg.....

Vrij laat in de middag kwamen we aan bij onze standplaats voor de nacht: Balgal Beach (#34 – S19 00 37, E146 24 18).  Er waren niet veel plaatsen beschikbaar, maar we konden nog net een plekje vinden tussen twee andere kampeerders.  Het weer was nog steeds niet erg prettig, maar toch nog mooi genoeg voor een standwandeling:

We zijn hier zondag ook nog gebleven.  ’s-Nachts had het geregend en het was geen prettig weer meer om buiten te zitten, dus hebben we ons binnen maar wat vermaakt met puzzelen, lezen en spelletjes. Frans begon zich uiteindelijk te vervelen, dus hebben we het besluit genomen om maar wat sneller door te reizen naar huis, want zo is er niet zo erg veel plezier meer aan.

Ik heb nog een puzzel opgelost voor een geocache, maar tegen de tijd dat ik de coordinaten had was het te donker en de volgende dag zijn we het vergeten te zoeken.

Ondanks dat ik erg moe was kon ik niet slapen.  Gewoonlijk verwacht je dat het geluid van de curlews en het rustgevende geluid van de golfslag je wel doet indutten, maar dat was niet het geval.  Gelukkig woont een van mijn scrabble vriendinnen aan de andere kant van de wereld en heb ik mezelf lekker bezig kunnen houden tot Klaas Vaak eindelijk kwam. J

Vrijdag 13 juli 2012

Vandaag waarschijnlijk meer foto’s dan een verhaal, want ik heb niet zoveel te vertellen.

We zijn om kwart over negen vertrokken en na een half uur waren we bij de Josephine Falls. De reisgids uit Cairns had ons daar opmerkzaam over gemaakt en dus wilden we daar ook een kijkje nemen.  We dronken eerst een kopje koffie en daarna togen we op pad.  Het was opnieuw de moeite van de wandeling waard.

Na de wandeling zijn we doorgereden naar Innisfail, alwaar we een supermarktketen weer rijker gemaakt hebben door onze voorraad aan te vullen.  We hebben er ook meteen maar de lunch gebruikt en zijn daarna doorgereden naar Bilyana Rest Area (#25, S18 07 07, E145 54 43).  We waren er redelijk vroeg en vonden er een mooi plekje.  Meteen na ons kwam er een man staan die met zijn camper in zijn eentje aan het reizen was.  We hebben hem gezellig uitgenodigd voor een kopje koffie en hebben wat reiswetenswaardigheden uitgewisseld.  Nog een hoognodig handwasje gedaan en daarna was het toch alweer snel tijd om voor het avondeten te gaan zorgen.  Ook hebben we even tijd uitgetrokken om een geocache te zoeken, die zich heel handig op het terrein bevond.  En gevonden deze keer!  Dat was voor mij nr. 5.  Nog niet zo’n groot aantal, maar toch wel leuk. Veel meer hebben we onderweg niet kunnen doen, want ik werk met mijn mobieltje en moet de gegevens kunnen downloaden.