Het is woensdag vandaag en we rijden weer verder. Stel je verwachtingen echter niet hoog vandaag, want Frans heeft slecht geslapen (Misty hield hem heel de nacht wakker) en bij mij kwam na het ontbijt de hoofdpijn weer eens opzetten (Hoofdpijn en ik zijn sinds ik klein was vrij constante makkers geweest).
Maar goed, we laten ons niet kisten en na een frisse douche om goed wakker te worden gaan we op weg. We besluiten weer een beetje het binnenland in te gaan terwijl we in noordelijke richting blijven reizen. Eerst rijden we een rustige binnenweg, vandaar via de Bruce Highway naar Childers en dan nemen we de minder drukke Burnett Highway. Langs zulke minder belangrijke hoofdwegen vind je niet zoveel rustplaatsen, dus stoppen we ergens halverweg gewoon op een vlak stuk grind langs de weg en drinken daar ons kopje koffie. Daarna gaat het door via Biggenden en Gayndah tot we even later onze geplande ruststop hebben gevonden voor de nacht: Claude Wharton Weir (nr 460; S25 36 48, E151 35 36). Vandaag hebben we slechts drie uur gereden. Meer dan genoeg. We hebben geen haast.
Het is overigens een mooie rit. We zien nog enkele ananasplantages en ook rijden we al heel veel tussen het suikerriet door, dat deze tijd van het jaar al vrij hoog staat en je op die manier een groot gedeelte van het uitzicht beneemt. Dat kan heel verschillend zijn, want het ligt er aan welke tijd van het jaar je hier rijdt. Als de velden kaal zijn lijkt het natuurlijk allemaal veel ruimtelijker en vroeger was het geen pretje om te rijden als er geoogst was, want dan werd dat wat nog op de velden stond verbrand en reed je kilometers door een rookgordijn. Gelukkig is die methode verleden tijd en worden de restanten vergaard en verkocht als ‘mulch’.
De ruststop is niet onplezierig en ligt weer aan het water. Het is er redelijk rustig en het is ook geen grote plaats. Veel caravans en campers stoppen er, maar zien dat er geen plaats meer is, dus rijden weer door. Het lijkt erop dat het een populaire plek is, bekend bij de vele ‘grijze nomaden’.
Het is nog steeds lekker weer. De zon schijnt en we hebben ons onder de markies geinstalleerd in korte broek en T-shirt. Na de lunch rusten we een beetje en luieren ook gedurende de rest van de middag.
English version
Before I start today’s journal I have a few more pictures from yesterday to show. The first one is of Misty. She likes to station herself on the dashboard and to keep an eye on what’s going on around her. Since I am taking pictures anyway, here is another one for good measure. Frank in front of the camper checking out today’s pictures. Next follows today’s posting:
Wednesday, and we are on our merry way again. Don’t expect a lot of excitement today. Frank had a bad night, because dear Misty kept him awake all night long and I developed a headache shortly after breakfast. (Headaches have been my frequent companions since childhood)
Anyway, not daunted by all that, we go for a shower to freshen up and are on our way. We decide to go back inland a bit and keep travelling north. First via a quiet country road, then to Childers via the Bruce Highway and left again via one of the minor highways: The Burnett Highway. As you don’t find the usual rest stops or picnic areas along those kinds of highways we stop on a bit of levelled out gravel along the road and have our morning tea. We pass through Biggenden and Gayndah and shortly after we find our designated rest stop for the night: Claude Wharton Weir (nr 460; S25 36 48, E151 35 36). We’ve only been on the road for three hours today, which is more then enough. We’re not in a hurry to get somewhere.
All in all it’s a pleasant drive. We see a few more pineapple plantations and plenty of sugarcane which has grown quite high this time of the year and limits our view. Naturally it depends very much what time of the year you drive past those fields. When they’re bare one can see for miles. Luckily burning off is no longer practiced. In the past the fields were burned off and caused a curtain of smoke. Nowadays what is left of the sugarcane after harvesting is collected and sold as mulch.
The rest stop is not an unpleasant spot on the water again and reasonably quiet. It’s not a big place either and lots of caravans and campers stop over only to find there’s no room for them. So it seems to be quite a popular spot that many of the grey nomads seem to be familiar with.
The weather is still fine. The sun is out and we’ve installed ourselves again underneath the awning in shorts and T-shirts. After lunch we have a bit of a rest and while the afternoon away.
No comments:
Post a Comment