Vrijdag 7 januari
Na een week in Melbourne gespendeerd te hebben besluiten we vervroegd terug te gaan naar huis, want de verhalen uit Queensland zijn niet goed. Later zal blijken dat dit een juiste beslissing is geweest.
Hier is het mooi weer en droog! Wat hebben we genoeg van de regen! Met Oudjaar, dat we gezellig gevierd hebben bij vrienden, was het nog 40º en ook een een paar dagen erna was het nog vrij warm, totdat de temperatuur daalde tot een redelijk niveau, waardoor we het werk in de tuin zonder problemen konden volbrengen. Ook in huis waren diverse taken in korte tijd verricht en maakten we ons weer reisvaardig. Helaas viel de koelkast op korte termijn en zonder de nodige expertise niet te repareren, dus hebben we een koelbox meegenomen en een zak ijs gekocht om op ouderwetse manier onze etenswaren te koelen. Jammergenoeg was dit niet het enige ongemak. Ook is de base van de tafel afgebroken, zodat ie enorm wiebelt en we het gat in de vloer moeten afdekken met een schoen, want de muggen weten elke opening te vinden! Ook de nieuwe heetwaterinstallatie werkt niet, maar dat is geen probleem, want met deze temperaturen is het genoeg om te douchen met gebruik van het hete water dat de motor levert. We douchen dus elke dag gewoon even na aankomst op onze nachtelijke rust stops.
We vertrekken op een weer erg warme en zonnige dag om 10 uur. De lunch gebruiken we om 12 uur ergens aan de Hume Highway in de buurt van Rest Area #247 (S36º 42.840’ – E145º 38.070’). Tanken doen we in Chiltern en we stoppen om 3 uur voor koffie op de weg naar Wagga Wagga bij Gerogery Rest Area (#810, S35 50 07, E 146 59 39).
We komen aan om 16:45u en de nacht brengen we door op een rest area in Wagga Wagga, dat weer watervrij is. Deze plaats heeft nl 3 weken geleden wateroverlast gehad (ja, ook zover in het zuiden!) en was afgesloten van de wereld. In Wills Park (#801 S 35 05 53, E 147 22 17) zien we nog de restanten van de levees (dijken) die aangebracht zijn aan beide kanten van de weg die over een brug leidt om de stad te beschermen tegen het water. (Zoals gewoonlijk weer eens vergeten foto’s te maken.)
Zaterdag 8 januari
We vertrekken om 8:45uur bij zonnig, warm weer en een onbewolkte hemel. We doen de nodige boodschappen in Wagga Wagga en halen meteen ijs voor de koelbox. Aangezien het laat is geworden houden we meteen onze koffie-stop en vertrekken uiteindelijk om 10 uur richting Newell Highway, de snelweg die we voor het grootste gedeelte noordwaards gaan nemen. Koffie bij het Parkes Visitors Centre (#947, S33 07 28, E148 10 28) en tanken bij BP in Parkes. We hebben er sinds Chiltern alweer bijna 500 km opzitten. Tussen Parkes en Forbes zien we ook veel bewijs van wateroverlast. Het zuiden heeft het ook hard te verduren gehad door de vele regen. Aan beide zijden van de weg zien we nog natte landerijen en hier en daar ruiken we de scherpe lucht van het stilstaande water. Een heel stuk van de snelweg heeft reparaties ondergaan na de schade die het wegdek geleden had door het water. Ook rijden we door en langs een kudde koeien die aan de kant van de weg grazen. Dit is een normale praktijk hier in Australië, ook langs de snelwegen, want in droge (en blijkbaar dus ook in natte tijden) zijn dit de enige plaatsen waar het vee nog wat te grazen kan vinden. Het lijkt gevaarlijk, maar het wordt altijd goed aangegeven en we hebben nog nooit een dode koe langs de snelweg gezien, in tegenstelling tot het aantal dode kangoeroes dat je aan kunt treffen van tijd tot tijd.
De volgende stop voor de nacht is om 5 uur bij Rest Area Terramungamine (#934, S32 10 03, E148 35 07). Dit is gepland, want het is onze favoriete nachtstop. Het is er mooi aan de rivier gelegen en er zijn altijd veel kampeerders te vinden. Zo’n stop is meestal wel gezellig voor een praatje of twee. Deze keer horen we natuurlijk verhalen over de overstromingen in Queensland en welke wegen op dat moment nog al dan niet begaanbaar zijn. Zo horen we dat Cunningham’s Gap aan de Cunningham Highway (tussen Warwick en Brisbane) weer open is van tijd tot tijd. We houden dit in gedachten, maar onze planning is toch om bij Coonabarabran over te steken naar de New England Highway en later misschien bij Tenterfield naar de Pacific Highway (aan de kust), om zonodig het water te vermijden. Als we nl doorrijden naar Goondiwindi dan zijn we nagenoeg verplicht de Cunningham Highway te nemen of moeten een langere route nemen via Toowoomba. Dat is ook een risico, want Toowoomba ligt hoog en we zijn toch wel een beetje bang voor landverschuivingen op de weg naar beneden, ook al is er een andere weg naar beneden als die afgesloten zou zijn, maar laat ik niet vooruit lopen op de rest van de trip.....
Zondag 9 januari
We hebben vandaag ook geen haast en aangezien het zondag is luieren we wat en eten ons ‘zondags’ ontbijt. Voor we vertrekken (toch nog om 9 uur) maak ik nog wat foto’s van de omgeving, want het blijkt dat ook hier de waterstand in de rivier enorm hoog is geweest. De hele rest area moet een tijd geleden onder water hebben gestaan, want overal zie je de restanten van gras in de takken van de bomen en in de omheiningen. Dit is in Australië wel het beste bewijs van een hoge waterstand, de achtergebleven rommel. Soms jaren later nog te zien. Ook zie je bewijs van de kracht van het water in zo’n snelstromende rivier. Van alles wordt er uit de grond gerukt, in dit geval ook een paal met een bord.
 |
| Terramungamine Rest Area |
 |
| Dit zie je na een overstroming |
 |
| Aan het achtergebleven gras en een uit de grond gerukte paal kun je zient dat hier flink wat water doorheen gegaan is |
Maandag 10 januari
Als we wakker worden is het koud en winderig en regent het. Er wordt dus naarstig naar wat warmers gezocht om aan te trekken. Zouden we eerst de laatste etappe nog in 2 dagen doen, we besluiten nu maar te proberen in één keer door te rijden naar huis. Later zal blijken dat dit alweer een juiste beslissing is geweest. Aangezien we vandaag de grens van NSW naar Queensland over gaan hebben we toch een langere dag, want in Queensland hebben we geen zomertijd en is dus de klok niet teruggezet. Van hier is het nog ruim een halve dag rijden (zonder tegenspoed) en kunnen we in de loop van de middag thuis aankomen. We zijn toch vroeg wakker door de kou en vertrekken dus ook vrijwel meteen om 7 uur. Zoals gewoonlijk rijd ik in de ochtenden. Gelukkig is het niet zo vermoeiend rijden in de regen, alhoewel de wegen slechter beginnen te worden. Die lijden altijd veel schade door regenval en zitten vol ‘potholes’ (gaten). Tot Glen Innes hebben we lichte regen, daarna tot Tenterfield valt het met bakken uit de hemel. We zien ook veel meer natte landerijen en krijgen steeds water over de weg.
 |
| Al heel wat wateroverlast |
We stoppen om 9 uur voor koffie aan de High Street in Tenterfield (S29º 03.247’, E152º 01.426’). We hebben geen zin meer om nog gezellige rest areas te zoeken. Ook moeten we hier de beslissing nemen om door te rijden naar Warwick of af te slaan naar Ballina aan de kustweg. We besluiten tot het laatste en starten op de Bruxner Highway. Het plenst en overal zie je het water kleine woeste riviertjes vormen. Binnen de kortste keren hebben we al 3 keer een plek waar het water over de weg stroomt en ook een waarschuwing dat de (?) brug van 10 tot 1 uur gesloten zal zijn.
 |
| Bruxner Highway nabij Tenterfield - woest water |
 |
| Bruxner Highway - het eerste water over de weg |
 |
| Bruxner Highway - Woeste riviertjes vormen |
 |
| Dit begint langzamerhand de norm te worden |
 |
| Ondergelopen landerijen |
We beginnen al het bewijs te zien van de vertragingen. Steeds een hele tijd geen tegemoetkomend verkeer en dan een lange rij auto’s en vrachtwagens. We beginnen aan de klim. (Cunningham’s Gap ligt op redelijke hoogte, want dit is deel van de Great Dividing Range). Uiteindelijk komen we bij het trajekt waar de weg gedeeltelijk is afgesloten. Ik heb geprobeerd foto’s te maken, maar ja, vanuit een rijdende wagen in de stromende regen krijg je geen professionele kiekjes!
 |
| Het verkeer wordt langzaam door de 'Gap' geleid |
Allereerst komen we na een lange stop bij een plek waar een enorme waterval naar beneden komt van een vrijwel loodrechte helling aan de rechterzijkant van de weg. Aan de linkerkant gaat die helling dus steil naar beneden. Er is aan de linkerkant slechts 1 rijbaan vrij, want aan de andere kant heeft met 4 enorme containers geplaatst om de kracht van het vallende water op te vangen en het om te leiden zodat het niet op het wegdek en het verkeer terecht komt. Je zou zo met het water mee de afgrond in verdwijnen. Een machtig, maar toch ook beetje beangstigend gezicht.
 |
| De donderende waterval achter de containers |
Enfin, ook hier komen we weer goed door en we staan verbaasd hoe zo’n enorme hoeveelheid verkeer (met enorme vrachtwagens) nog door zo’n penibele situatie geleid kan worden zonder ongelukken.
De rest van de weg is vrijwel probleemloos, maar wel is er overal steeds meer bewijs van wateroverlast.
We besluiten nu in één keer door te rijden naar huis. Geen zin meer in een koffiestop. We spelen nog even met de gedachte om af te slaan binnendoor naar de Warrego Highway, om te kijken hoe Gerbens land erbij ligt, maar besluiten dat we toch liever geen onnodige risico’s willen nemen. We gaan door via Brisbane naar het noorden.
Nietsvermoedend willen we de weg naar Bribie Island inslaan als we van de snelweg afkomen, maar daar komen we toch eindelijk een ‘road block’ tegen. Een vriendelijke, doch druipende meneer, vertelt ons dat we hier niet verder kunnen en we moeten omrijden om de laatste nog open weg naar huis te nemen. Aangezien we toch om moeten keren gaan we nog even bij een bedrijf langs dat onderdelen voor caravans verkoopt en Frans schaft zich er een nieuwe base aan voor de tafel. Dan zoeken we de omleiding, waarvan de naam helaas niet op onze GPS voorkomt, maar die we uiteindelijk toch zonder al te veel moeite vinden. Dat deze weg het ook niet lang meer uit zal houden is duidelijk, want ook hier begint het water aan het wegdek te ‘knabbelen’. Uiteindelijk zijn we om half 4 thuis, moe, maar voldaan dat we het gered hebben.
Die avond zien we voor het eerst weer tv en helaas ook het vreselijke drama dat zich afspeelde in Toowoomba en de Lockyer Valley. We zijn enorm blij dat we niet de weg via Toowoomba naar huis hebben genomen en ook niet afgeslagen zijn naar de Warrego Highway. We zouden nl precies de route hebben genomen die nu het water nam dat als een woeste rivier door de straten van Toowoomba spoelde. Vanaf Toowoomba heeft het zich een weg naar beneden gebaand en daar ook veel ellende aangericht in de kleine plaatsjes die onder aan de ‘Range’ liggen. Gerben’s land ligt verderop en dus gelukkig niet direkt in het pad van het water, maar hoe het er nu voor staat weten we niet, want alle wegen zijn afgesloten.
Terwijl ik dit zit te schrijven zitten we zelf ook geisoleerd, want de laatste weg is afgesloten en ook een gedeelte van de Bruce Highway tussen ons en de stad Brisbane. Frans heeft uiteindelijk de terugweg ook niet meer kunnen maken en is hier gebleven. Caboolture, 20 minuten hiervandaan is ook volkomen geisoleerd en gedeeltelijk geëvacueerd. Ipswich en Brisbane zijn de volgende twee grote plaatsen die gedeeltelijk onder gaan. De Wivenhoe dam, die Brisbane moet beschermen, was gisteravond voor 190% vol en wordt al dagen met alle macht geloosd, want er komt meer water in dan eruit kan. Gisteren heeft het de hele dag nog konstant geregend, iets wat de redding van mensen in Toowomba en omliggende plaatsen niet heeft bevorderd en wat ook niet heeft geholpen met de waterstand in de dammen en rivieren. Momenteel zitten we zelf zonder telefoon en internet (en kan ik mijn blog niet eens uploaden...), maar we zitten droog en hebben genoeg voorraad in huis voor een tijdje, dus wachten we maar af wat er verder gebeuren gaat. We zullen wel weer een dag aan de tv gekluisterd zitten, zoals gisteren, om te vernemen hoe de rest van de bevolking zich moet weren tegen deze vreselijke overstromingen.
