Thursday, September 13, 2012
A new travel blog
It is possible that we will no longer be travelling in our camper van, so I have created a new blog, dedicated to all our other travels: The Globetrotters See you there, if you're interested. The new blog will be in English. Bye for now.
Thursday, July 26, 2012
Vrijdag 20 en zaterdag 21 juli 2012
Vandaag zijn we precies een maand op stap geweest en is het zo'n beetje onze laatste dag. We zijn vanochtend om 9 uur vertrokken en hebben gereden tot Goomeri, alwaar we onze morning tea genomen hebben. Via Nanango zijn we verder gereden en aangezien we hier in peanut country zitten hebben we bij de peanut wagon lekker wat verse ouderwetse gekookte pinda's gekocht.
Om 12 uur zijn we in Blackbutt en stoppen bij een parkje aan de Douglas Street voor lunch, waarna we verder rijden via de d'Aguilar Highway door de prachtige Blackbutt Range. Een stuk weg dat zich als een lint door de heuvels wendt en draait. Deze weg namen we ook aan het begin van onze reis en we moesten toen zo'n 20 minuten wachten voor we door mochten rijden. Zoals ik toen al vertelde, schijnen er hier veel problemen geweest te zijn in de tijd van de overstromingen en alles wijst er op dat ze last hebben gehad van landverschuivingen. Er is een enorm werk aan de gang om de weg te beschermen tegen toekomstige problemen zoals de volgende foto's laten zien. Jammer eigenlijk, want het laat wel een heel lidteken achter in de anders zo prachtige en bosrijke omgeving.
Na de Blackbutt Range gaat de weg verder via Esk alwaar we nog even de laatste boodschappen doen (een mens moet toch eten, nietwaar?) en dan is het door naar Regency Downs waar we om ong. half 4 aankomen. Gerben is natuurlijk nog niet thuis zo vroeg, dus we parkeren de camper en maken het ons gemakkelijk met een bakkie tot hij thuis komt van zijn werk. Daarna is het eten zo klaar, want er staan, lekker makkelijk, pannekoeken op het menu. De avond besteden we om bij te praten.
Zaterdag 21 juli 2012
Och, over deze dag valt eigenlijk niet veel meer te vertellen. Het vakantiegevoel heeft ons inmiddels verlaten........ :-) Ik maak nog wat foto's bij Gerben, want het water heeft ook daar weer flink huisgehouden en na de lunch vertrekken we naar Capalaba om mijn fiets op te gaan halen. We zijn er in record tijd, want de nieuwe Ipswich Motorway is nu klaar (na 4 jaar werk!) en je mag er nu 100km/uur rijden. Dat schiet lekker op.
Met de fiets in de camper rijden we naar Stephan en Tori. De kleinkinderen staan ons buiten al op te wachten. Het is altijd weer een heerlijk weerzien natuurlijk. We nemen de post in ontvangst, drinken een kopje koffie mee en gaan dan op huis aan, want we willen toch wel graag voor donker thuis zijn en het is nog een dik uur rijden.
Helaas is de rit naar huis niet zo gemakkelijk als gepland. Ik heb bij Gerben last van mijn rug gekregen en voel elke hobbel in de weg en kan me niet goed bewegen. Daarbij komt nog dat er een ongeluk is gebeurd op de snelweg naar huis, dus i.p.v. in een file te moeten wachten, wat uren kan duren, maken we een omweg en komen toch noch nog redelijk op tijd aan, alhoewel het natuurlijk allang donker is (het is winter hier, dus de zon gaat al onder om kwart over 5). Snel even onder de douche en dan voor ons inmiddels gebruikelijke 'afscheidsetentje' in het restaurant tegenover ons huis. Einde vakantie! Voor nu. :-)
Om 12 uur zijn we in Blackbutt en stoppen bij een parkje aan de Douglas Street voor lunch, waarna we verder rijden via de d'Aguilar Highway door de prachtige Blackbutt Range. Een stuk weg dat zich als een lint door de heuvels wendt en draait. Deze weg namen we ook aan het begin van onze reis en we moesten toen zo'n 20 minuten wachten voor we door mochten rijden. Zoals ik toen al vertelde, schijnen er hier veel problemen geweest te zijn in de tijd van de overstromingen en alles wijst er op dat ze last hebben gehad van landverschuivingen. Er is een enorm werk aan de gang om de weg te beschermen tegen toekomstige problemen zoals de volgende foto's laten zien. Jammer eigenlijk, want het laat wel een heel lidteken achter in de anders zo prachtige en bosrijke omgeving.
Na de Blackbutt Range gaat de weg verder via Esk alwaar we nog even de laatste boodschappen doen (een mens moet toch eten, nietwaar?) en dan is het door naar Regency Downs waar we om ong. half 4 aankomen. Gerben is natuurlijk nog niet thuis zo vroeg, dus we parkeren de camper en maken het ons gemakkelijk met een bakkie tot hij thuis komt van zijn werk. Daarna is het eten zo klaar, want er staan, lekker makkelijk, pannekoeken op het menu. De avond besteden we om bij te praten.
Zaterdag 21 juli 2012
Och, over deze dag valt eigenlijk niet veel meer te vertellen. Het vakantiegevoel heeft ons inmiddels verlaten........ :-) Ik maak nog wat foto's bij Gerben, want het water heeft ook daar weer flink huisgehouden en na de lunch vertrekken we naar Capalaba om mijn fiets op te gaan halen. We zijn er in record tijd, want de nieuwe Ipswich Motorway is nu klaar (na 4 jaar werk!) en je mag er nu 100km/uur rijden. Dat schiet lekker op.
Met de fiets in de camper rijden we naar Stephan en Tori. De kleinkinderen staan ons buiten al op te wachten. Het is altijd weer een heerlijk weerzien natuurlijk. We nemen de post in ontvangst, drinken een kopje koffie mee en gaan dan op huis aan, want we willen toch wel graag voor donker thuis zijn en het is nog een dik uur rijden.
Helaas is de rit naar huis niet zo gemakkelijk als gepland. Ik heb bij Gerben last van mijn rug gekregen en voel elke hobbel in de weg en kan me niet goed bewegen. Daarbij komt nog dat er een ongeluk is gebeurd op de snelweg naar huis, dus i.p.v. in een file te moeten wachten, wat uren kan duren, maken we een omweg en komen toch noch nog redelijk op tijd aan, alhoewel het natuurlijk allang donker is (het is winter hier, dus de zon gaat al onder om kwart over 5). Snel even onder de douche en dan voor ons inmiddels gebruikelijke 'afscheidsetentje' in het restaurant tegenover ons huis. Einde vakantie! Voor nu. :-)
Wednesday, July 25, 2012
donderdag 19 juli 2012
Vandaag zagen we
ineens de zon weer opkomen, die vreselijk de moeite deed om door de dikke mist
te priemen die zich in de nacht over ons wereldje had genesteld. We vertrokken weer op de normale tijd, zo
ong. half negen en tankten in Rockhampton. Het was nog steeds droog en tegen die tijd
was de mist ook aardig opgetrokken.
Tijdens een vorige trip zijn we bij Rockhampton richting zee
gereden. Dat is een mooie rit, een loop eigenlijk, dus je keert niet via
dezelfde weg weer terug. We hebben toen
op een camping gestaan in of nabij Yeppoon. Deze keer zijn we echter doorgereden naar het
zuiden. Normaal gesproken rijden we hier
het binnenland in (of komen daar vanaf), want de rit naar Mt. Morgan
is prachtig. Vanaf de heuvels die je
ziet als je langs Frans heen kijkt, kun je de hele kust en een stuk van Rockhampton
overzien.
Koffie hebben we
ergens onderweg gedronken, want Frans had de rit gepland en blijkbaar niet veel
tijd overgelaten voor de nodige versnaperingen. ;-) Lunch aten we bij een picnicplaats in Gin
Gin nadat we even van te voren een dumpplaats hadden gevonden voor de
cassette. Daarna was het nog een hele
rit naar de volgende stop: Ban Ban
Springs (#463 – S25 40 57, E15149 00).
Gelukkig
betekende dat dat we vanaf Gin Gin weer de hoofdweg konden verlaten. We dachten ook van de grote oversize vrachtwagens af te zijn, maar
nee hoor, die konden niet door het plaatsje Tiaro en werden dus
omgeleid. Soms met rampzalige
gevolgen. Hadden we vanochtend al een
grote vrachtwagen met aanhanger in de berm gekanteld zien liggen langs de
hoofdweg, deze keer zat er eentje vast in de modderige berm op de
binnenweg. Zo te zien vast uit de weg
gemoeten voor een brede oversize op
een ongelukkige plek. Gelukkig hebben
wij steeds de zachte berm kunnen vermijden.
De binnenweg was
weer heerlijk rijden en niet half zo druk als de doorgaande weg van Brisbane
naar Cairns. De zon heeft vandaag heel
de dag heerlijk geschenen en liet zich niet verjagen door wat wolken hier en
daar. Dan kijk je toch met meer plezier
naar je mooie omgeving al moet ik zeggen, dat we merken dat we dichter bij huis
zijn en ook weer het binnenland in. Het
scheelt hier weer een jas en behalve dat de korte broeken alweer de kast in
zijn komen ook de jeans en warmere t-shirts/truien weer voor de dag!
We gaan nu
definitief op huis aan, maar wel met een omweggetje. Ik kreeg afgelopen week een telefoontje dat
mijn nieuwe fiets er was en die moeten we met de camper op gaan halen, want ik
heb nog geen fietsenrek op mijn auto. We
gaan dan via Regency Downs even bij Gerben langs, daarna in Capalaba
de fiets ophalen en hopelijk bij Stephan en Tori langs voor de post en ook de
kleinkinderen even knuffelen en dan op huis aan. Dan hopen we zaterdagavond weer terug te zijn
op Bribie Island.
Dinsdag 17 en woensdag 18 juli 2012
Dinsdag moet wel
de meest saaie dag van onze trip zijn geweest.
We hebben onze neuzen niet eens buiten de deur gestoken! We stonden aan de snelweg waar we om 5 uur in
de ochtend al gewekt werden door een vrachtwagen waarvan de chauffeur iets
moest repareren in het donker. Ook stonden
we vlak langs de spoorlijn waar de hele dag en nacht treinen langs denderden en
dan..... alsmaar regen! Dus de dag
doorgebracht met spelletjes en lezen en wat scrabble. Toen kreeg ik tot overmaat van ramp laat in
de middag ook nog een migraine aanval, maar gelukkig met medicijnen en een
goede nachtrust weer te boven gekomen.
De volgende
ochtend zijn we maar vroeg opgestaan, zodat we meteen door konden naar de
garage om de nieuwe band op te laten leggen.
Wat gaat dat toch snel als je alles bij de hand hebt. In een vloeiende handbeweging staat de krik
eronder en is de bus opgelicht. Dan met
een speciaal stuk gereedschap snel alle bouten los, wiel erop, alle handelingen
in omgekeerde volgorde en na 5 minuten sta je weer buiten. Doe dat maar eens langs de weg in een
modderige berm....... LOL
Enfin, band ligt
erop, boodschappen doen en nog wat kilometers maken. Het blijft regenen, het is gewoon
onbegrijpelijk. Koffie en lunch
gebruiken we maar snel even langs de weg (lunch bij Koumala) en om een uur of
drie zijn we bij onze geplande stopplaats, maar...... we moeten daar op het
grasveld staan en als je de modder ziet.....
We hebben geen zin om de camper morgen uit te moeten graven dus
besluiten we maar door te rijden naar de volgende, die is ong. 65km
verder. Daar komen we bijna een uur
later aan en alles is dus al aardig vol, maar we vinden nog net een plekje
en...... het is waarachtig droog! We
houden gezellig een praatje bij een glaasje wijn met wat andere kampeerders,
die ofwel op weg naar het noorden zijn, ofwel, net als wij weer op huis aan
gaan. Niemand heeft haast, want iederen
hoopt dat de zon weer eens door zal komen, doch als je de weerberichten
ziet.......
Veel foto’s
hebben we deze dagen natuurlijk niet gemaakt, maar op deze rest area (#94 – Yaamba –
S23 80 06, E150 22 07) waren veel lorikeets
en die kwamen zomaar uit mijn hand eten, dus dat moest op de foto:
Ik heb ook een
filmpje, maar dat moet ik nog even via YouTube zien te doen en dat moet tot
thuis wachten.
En nog wat
plaatjes vanuit de camper geschoten. Dan
zie je waarom we niet zoveel plezier hadden en liever maar naar huis reden:
Die oversize vrachtwagens komen we op de highway konstant tegen. Degene die lang zijn vallen nogal mee, maar
er zijn er ook die breed zijn en dan moet je zowat van de weg af. De grootste die we tegenkwamen reed op dat
moment door een stadje en had de bak van een enorme dumptruck voor de mijnen bij zich.
Die moest echt met veel pijn en moeite heel langzaam laveren om de
huizen en lantaarns en andere eventuele obstakels te vermijden. Helaas was ik op dat moment mijn batterij aan
het opladen en kon ik niet snel een foto maken.
Intussen hebben
we vele van deze enorme ladingen moeten ontwijken. De mijnindustrie is wel degelijk in opkomst
in dit land.
Wednesday, July 18, 2012
maandag 16 juli 2012
Nou, dit was weer
een dag met verrassingen! Eerst vergaten
we de geocache te zoeken en waren al op weg, dus terugkeren daar hadden we geen
zin in.
Daarna de lange
rit naar Mackay. Althans, dat was het
plan. Het is een beetje saai stuk weg, want er
zijn hoofdzakelijk suikerriet plantages aan beide zijden van de weg voor
kilometers lang en die benemen je het uitzicht op de heuvels, die zich
inmiddels ook langzamerhand terugtrekken naar het binnenland, weg van de
kustlijn.
Het is erg
bewolkt en er zijn niet veel rustplaatsen langs de weg, dus stoppen we zomaar
op een plekje aan de snelweg voor koffie (S19 23.473, E146 57.831). Hetzelfde geldt voor de lunch (S20 2.761,
E148 13.77), alhoewel dit een picnicplaats is, maar die staat niet in ons boek.
Omdat we nog een
heel eind moeten rijden maken we kort na de lunch weer aanstalten en dan........
op ongeveer 25km van Proserpine hebben we opnieuw een lekke band!
Het is dezelfde
band die we hebben laten repareren in Normanton. We waren er toen al niet happy mee dat de man
zei dat de band niet vernieuwd hoefde te worden en nu zitten we met de gebakken
peren! We staan ook nog eens op een
vreselijk ongelukkige plaats, aan de drukke snelweg op een heel schuin naar
beneden aflopende berm.
Ik zet de
gevarendriehoek uit en Frans start met het werk, maar heeft alweer niet veel
succes. Deze keer echter stopt er
vrijwel meteen een aardige kerel en die komt een handje helpen. Frans rijdt de wagen verder de berm in op
zijn advies en ze gaan samen aan de slag, maar het is geen akkefietje, want na
alle regen is de grond zacht en modderig en ze krijgen de krik er bijna niet
onder. Gelukkig heeft hij zelf ook een
krik en zetten ze er beiden onder met een paar blokken hout als basis op de
grond. Bijna gaat het nog mis, als er
een grote vrachtwagen voorbij komt als net de camper op twee krikken staat en
de man de wielbouten aan het losdraaien is.
Door de rukwind van de vrachtwagen kantelt de camper en schiet van de
krikken af. Gelukkig zat het wiel nog
vast met 1 bout, anders had het slechter af kunnen lopen. Enfin, de krikken er opnieuw onder en ja
hoor, eindelijk lukt het om de band te wisselen. We zijn de man ontzettend dankbaar voor zijn
hulp. Hij wil van geen betaling weten en
gaat weer op weg als hij er zeker van is dat we zonder problemen de berm uit
kunnen komen.
Wat later zijn we
in Proserpine waar we horen dat de band niet gerepareerd kan worden. We hebben dus een nieuwe nodig en die moet
opgezonden worden, dus daar moeten we tot woensdag op wachten. Die man in Normanton heeft hier dus nog niet
het laatste over gehoord. Levensgevaarlijk
eigenlijk, om ons met een kapotte buitenband zulke afstanden te laten
rijden. En zo jammer was, dat we al een
nieuwe band hadden en die weer hebben teruggebracht......... Nou ja, Murphy’s Law!
Uiteindelijk zijn
we naar Cannonvale gereden (Gerben’s old
stomping ground) in de hoop een plaatsje te kunnen boeken bij de camping
waar wij wel vaker kwamen toen Gerben er nog woonde. Nu, die was er wel, maar ontzettend
gemoderniseerd en de prijs was er naar.
Niet dus! We hebben een plekje
gevonden langs de snelweg, niet al te ver van Proserpine (S20 22.197, E148
33.812) en morgen zien we wel weer verder.
Zaterdag 14 en zondag 15 juli 2012
We zijn niet zo
heel er vroeg opgestaan en hebben rustig aan ontbeten en ons boeltje weer
reisvaardig gemaakt. Terwijl Frans water
opvulde sprak ik met een Nederlands meisje dat met drie Duitse jongens aan het
rondtrekken is. Daarna zijn we
doorgereden naar Cardwell waar we wilden stoppen om wat rond te
kijken. Het ligt aan de oceaan, bij Hinchinbrook
Island en heeft veel te lijden gehad van cycloon Yasi vorig jaar. Je zag nu niet veel van het eiland, want het is
nog steeds bewolkt en erg heiig.
Er stond een
prachtig metalen sculpture van een
boom, maar die was blijkbaar door de storm doormidden geknakt. Meteen ook nog
maar even een mooi vogeltje gekiekt.
We zijn even de
pier op gelopen en daarna even binnengewipt bij het informatiecentrum. Die hadden een heel mooie display en uitleg
over de regenwouden en de direkte omgeving van Cardwell.
Na de lunch en een rustig uurtje trokken we weer verder. Dit stuk van de Bruce Highway was weer erg mooi, maar doordat het door de heuvels gaat is het een moeilijk stuk voor de trucks. We zagen dan ook behoorlijk wat werk aan de weg om dit (helaas voor de toerist) beter begaanbaar te maken door de weg af te vlakken. We hebben dit de laatste jaren al op veel plaatsen zien gebeuren en het neemt helaas het mooie weg van de zo pittoreske omgeving. Maar ja, snelweg is snelweg.....
Vrij laat in de
middag kwamen we aan bij onze standplaats voor de nacht: Balgal Beach (#34 – S19 00 37, E146 24 18). Er waren niet veel plaatsen beschikbaar, maar
we konden nog net een plekje vinden tussen twee andere kampeerders. Het weer was nog steeds niet erg prettig,
maar toch nog mooi genoeg voor een standwandeling:
We zijn hier
zondag ook nog gebleven. ’s-Nachts had
het geregend en het was geen prettig weer meer om buiten te zitten, dus hebben
we ons binnen maar wat vermaakt met puzzelen, lezen en spelletjes. Frans begon
zich uiteindelijk te vervelen, dus hebben we het besluit genomen om maar wat
sneller door te reizen naar huis, want zo is er niet zo erg veel plezier meer
aan.
Ik heb nog een
puzzel opgelost voor een geocache, maar tegen de tijd dat ik de coordinaten had
was het te donker en de volgende dag zijn we het vergeten te zoeken.
Ondanks dat ik
erg moe was kon ik niet slapen.
Gewoonlijk verwacht je dat het geluid van de curlews en het rustgevende
geluid van de golfslag je wel doet indutten, maar dat was niet het geval. Gelukkig woont een van mijn scrabble
vriendinnen aan de andere kant van de wereld en heb ik mezelf lekker bezig
kunnen houden tot Klaas Vaak eindelijk kwam. J
Vrijdag 13 juli 2012
Vandaag
waarschijnlijk meer foto’s dan een verhaal, want ik heb niet zoveel te
vertellen.
We zijn om kwart
over negen vertrokken en na een half uur waren we bij de Josephine Falls. De reisgids uit Cairns had ons daar
opmerkzaam over gemaakt en dus wilden we daar ook een kijkje nemen. We dronken eerst een kopje koffie en daarna
togen we op pad. Het was opnieuw de
moeite van de wandeling waard.
Na de wandeling
zijn we doorgereden naar Innisfail, alwaar we een supermarktketen weer
rijker gemaakt hebben door onze voorraad aan te vullen. We hebben er ook meteen maar de lunch gebruikt
en zijn daarna doorgereden naar Bilyana
Rest Area (#25, S18 07 07, E145 54 43).
We waren er redelijk vroeg en vonden er een mooi plekje. Meteen na ons kwam er een man staan die met
zijn camper in zijn eentje aan het reizen was.
We hebben hem gezellig uitgenodigd voor een kopje koffie en hebben wat
reiswetenswaardigheden uitgewisseld. Nog
een hoognodig handwasje gedaan en daarna was het toch alweer snel tijd om voor
het avondeten te gaan zorgen. Ook hebben
we even tijd uitgetrokken om een geocache te zoeken, die zich heel handig op
het terrein bevond. En gevonden deze
keer! Dat was voor mij nr. 5. Nog niet zo’n groot aantal, maar toch wel
leuk. Veel meer hebben we onderweg niet kunnen doen, want ik werk met mijn
mobieltje en moet de gegevens kunnen downloaden.
Subscribe to:
Posts (Atom)